คุณต้องเลือกเป้าหมายของคุณขึ้นมาก่อน มันไม่ยากหรอกครับคุณรู้อยู่แล้วว่าคุณต้องการอะไรมากที่สุดในชีวิต มันถูกตั้งใว้นานแล้ว มันเกิดขึ้นจากสภาพแวดล้อมและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตของคุณ สิ่งที่เห็น สิ่งที่ชอบ ไม่ชอบ รส กลิ่น สี สัมผัส สมองได้รับรู้และทำการประมูลผลออกมาว่าคุณต้องการสิ่งนี้ แล้วทำการตั้งผลลัพธ์หนึ่งขึ้นมา หรือที่เราจะเรียกมันว่า เป้าหมาย
บางครั้งคุณอาจสับสนว่าคุณต้องการอะไรกันแน่ ความสับสนนั้นเกิดจากสภาพแวดล้อมและเหตุการณ์ต่างๆรอบๆตัวคุณ มันเกิดขึ้นทุกวันความคิดของพยายามคล้อยตามเหตุการณ์เหล่านั้น แต่คุณลองนึกดูดีๆ เป้าหมายของคุณยังคงอยู่เหมือนเดิม เพียงแต่คุณลืมนึกถึงมัน คุณเคยสงสัยไหมว่า "ทำไมชีวิตเราไม่ไปถึงไหนสักที" มันวนไปวนมาอยู่หลายปีเหมือนจะเดินหน้าอยู่ตลอดเวลา บางคนขยันขันแจ็งในการทำงาน อดออมเงินใช้จ่ายอย่างประหยัดเท่าที่จะสามารถทำได้สูงสุด ใช้จ่ายเฉพาะของที่จำเป็นเท่านั้น ชีวิตก็เหมือนเดิม ปีแล้ว...ปีเหล่า...แล้วก็เกิดคำถามกับตัวเองว่า "ฉันกำลังทำอะไรอยู่"
คุณรู้ไหมทำไมมันถึงเป็นอย่างนั้น เพราะว่าคุณทำสิ่งที่ไม่ใช่เป้าหมายที่สมองของคุณเลือกใว้ตั้งแต่แรกๆ ถ้าคุณทำอะไรที่นอกเหนือจากเป้าหมาย สมองจะบังคับให้คุณเลิกทำ มันเลยเกิดการวนซ้ำไปซ้ำมา ทำแล้วก็เลิก ทำแล้วก็เลิก ทำแล้วก็เลิก ทำแล้วก็เลิก ไม่ว่าช่วงต้นๆคุณจะมีไฟหรือแรงใจมุ่งมั่นแค่ไหนที่จะทำสุดท้ายก็ต้องเลิกทำอยู่ดี สมองจะสั่งให้คุณกลับมาทำเป้าหมายที่ตั้งใว้เสมอ
หากคุณฝืนทำต่อในสิ่งที่ไม่ใช่เป้าหมาย คุณจะรู้สึกเบื่อ เหนื่อย หมดแรง คุณไม่ได้สู้กับงานที่ทำแต่คุณกำลังสู้กับเป้าหมายของคุณ ซึ่งมันไม่มีทางที่จะชนะ ทุกวันนี้คุณรู้สึกเหนื่อ เบื่อ หรือรู้สึกว่าชีวิตมันไม่ไปไหนสักที มองไม่เห็นว่าวันข้างหน้าจะสบายเหมือนคนอื่นเขาสักที รึเปล่า ถ้าเป็นเช่นนั้น ให้คุณกลับไปหาเป้าหมายของคุณ คุณอาจจะเจอเหตุการณ์มาเยอะและมันปกปิดเป้าหมายที่แท้จริงเอาใว้ ว่าจริงๆแล้วคุณต้องการอะไร ลองนึกดูดีๆนะครับ ระหว่างที่คุณนึก คุณอาจจะเจอเป้าหมายหลอกๆที่คุณตั้งขึ้นมาเพื่อให้เข้ากับปัญหาของชีวิตในปัจจุบัน
คุณต้องคิดให้เหนือกาลเวลา ไม่เกี่ยวกับ อดีต ปัจจบันและอนาคต ลองทิ้งทุกอย่างที่คุณมี ปล่อยวางภาระต่างๆ ทำให้ว่างเหลือแค่ตัวคุณ เมื่อว่างแล้วทีนี้คุณต้องการอะไรบ้าง?คุณอยากมีชีวิตแบบไหน?
คุณจะเจอเป้าหมายที่แท้จริง ว่าจริงๆแล้วเราต้องการสิ่งนี้ ต้องเป็นแบบนี้ ต้องการอยู่แบบนี้ ผมจะสมมุติตัวอย่างของผมให้ดูนะครับ
ผมอยากมีเงินเยอะๆ และก็ขี้เกรียจไปทำงาน แต่ผมหยุดทำงานไม่ได้ ผมต้องขยัน และเก็บเงินให้ได้เยอะที่สุด วันหยุดผมจะทำในสิ่งที่ผมรัก คือ เล่นเกมส์ หรือ นั่งอยู่หน้าคอมท่องโลกอินเตอร์เน็ต แล้ววันหยุดที่แสนสุขของผมก็หมดไป "หมดเวลาพักแล้ว เช้าวันจันทร์ทำงานต่อ" โอ...พระเจ้า มันช่างน่าเบื่อจริงๆ ทุกๆวันในที่ทำงานผมพยายามคิดค้นวิธีหาเงินต่างๆ สิ่งที่คิดได้ก็มีแต่สิ่งประดิษฐ์แปลกๆล้ำๆอย่าง โทนี่ สตาร์ค ทั้งนั้น แล้วจะสร้างมันยังไงหละ เงินก็ต้องเก็บ จะเอามาลงทุนสร้างสิ่งประดิษฐ์ไม่รู้จะขายได้ไหม ที่สำคัญความรู้เกี่ยวกับอิเลคทรอนิกซ์ก็ไม่มี เอาใหม่ลองประดิษฐ์อะไรง่ายๆก่อนแล้วกัน ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า ผมใช้วันหยุดทำกระปุกออมสิน กะว่าคงขายได้แน่นอนใส่ไอเดียเข้าไปหน่อยให้เหนือกว่ากระปุกออมสินทั่วไป สักพักผมก็เลิกยังไม่เสร็จเลย รู้สึกว่ามันนานกว่าจะได้เงิน ผมยังไม่หยุดคิดครับ ผมชอบฟังเพลงลองแต่งเพลงดูสิ 2บรรทัดรู้เลยว่าไม่ใช่แนว กว่าจะคำร้อง กว่าจะทำนอง ดนตรี จังหวะช้า-เร็ว โอยเยอะ พอพอ งั้นลองทำตู้ลำโพง ผมทำไปจนถึงสามารถติดตั้งเครื่องเสียงรถยนต์ได้ ผมใช้เวลาศึกษาเรี่ยงนี้อยู่ 1 เดือน อ่านสเป็กแอมป์ สเป็กลำโพง กำลังวัตต์ ย่านความถี่ต่างๆ คำนวณปริมาตรตู้สูตร แต่ยังไม่เห็นเงิน ผมคิดเสมอว่าผมต้องรวยให้ได้ จนผมคิดได้ว่าลองใช้ความสามารถตัวเองดูไหม งานพ่นสี วิชานี้ได้มาจากโรงงานมันเหมือนพรสวรรค์ผมไม่เคยระบายสีน้ำไม่ชอบระบายสีแค่ชอบวาดรูปด้วยดินสอแค่นั้น ฝีมือผมพัฒนาเร็วมากๆ ถ้าจะให้โม้น่าจะติดท็อปเท็นของประเทศไทย เสียอย่างเดียวตอนนี้ผมไม่ได้พ่นสีมานานแล้วฝีมือคงตกไปเยอะแต่ก็รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้พ่นสี
มาเรื่องของเราต่อ ลองทำอู่พ่นสีดูไหม แล้วเราจะหาลูกค้ายังไง ปิ๊ง...อ๋อมีพี่คนนึงดูเหมือนเขาจะขายตรงอยู่พวกนี้เก่งหาลูกค้า ลองไปทำกับเขาดูเราต้องได้ลูกค้าแน่นอน ว่าแล้วก็โทรหานัดคุยกันเลย พี่เค้าก็มาจริงๆ มาเกริ่นตามทุกท่านเคยประสบมานั้นแหละครับ ผมก็ตามน้ำไป สมัครเรียบร้อย เป็น vip ด้วยนะ 555 ไปสมนา อบรมตอนเย็น เริ่มจะเข้าใจวิธีหาลูกค้าแล้ว ลองเอาของเค้าไปขายดูสิ ลองวิชากันหน่อย หลังจากวันที่ลองวิชาไป รู้สึกว่าผมพึ่งก้าวออกมาสู่โลกของความเป็นจริง ต่างคนต่างความคิดจริงๆ ผมคิดว่าผมจะรวยดูเหมือนว่าจะไม่ง่ายซะแล้ว วันต่อมาหลังจากอบรมเสร็จพี่เค้าก็บอกให้ผมซื้อหนังสือที่บริษัทเตรียมใว้สำหรับนักขายมาอ่านดู ผมตอบไปว่าไม่ดีกว่าครับ ผมมาอบรมทุกวันก็ได้ความรู้เหมือนกัน แอบคิดในใจว่า ให้ผมเสียตังค์อีกแล้ว พี่แกเลยบอกว่า "งั้นพี่ให้ยืม เอาของพี่ไปอ่านแล้วค่อยเอามาคืน" ผมตอบกลับไปว่า ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ค่อยว่างอ่านเท่าไหร่ แอบคิดอีกว่า กลับบ้านผมต้องมาคิดเรื่องธุรกิจส่วนตัวของผมต่อ พี่แกก็อยากให้ผมอ่าน พูดไปเรื่อย ผมก็เลยรับหนังสือมา 3 วันผมเอามาคืนนะครับ ต่างคนต่างกลับบ้าน ไหนๆก็ได้มาหละลองอ่านดูสิ หลังจากที่อ่านหนังสือเสร็จ ทุกอย่างในหัวหัวถูงเรียบเรียงขึ้นมาใหม่จัดระเบียบขั้นตอน เราต้องการที่จะรวยไม่ใช่รึ แล้วมาหาลูกค้าทำไม ทำไมไม่ไปหาวิธีรวย เราเลือกเงินเดือนได้ เราเลือกงานได้
คำนี้ผมพิสูจน์มาแล้วว่าเป็นความจริง เราจะเลือกอะไรก็ได้ ผมลาออกจากงานประจำตอนอายุ 29 ผมทำงานมา 12 ปี งานโรงงาน6ที่ เด็กเสิร์ฟ4ที่ ITโรงแรม1ที่ ทหาร2ปี ผมคิดว่าผมจะมาเสียเวลาอยู่กับเงินเดือนแค่นี้ทำไม ในเมื่อผมคิดว่าผมสามารถหาได้เยอะกว่านี้หลายเท่า ผมพิสูจน์มาแล้วว่าเราเลือกเงินเดือนได้จริงเลือกงานได้จริง ผมได้เงินแต่ละวันรวมกันได้ 3เท่าจากเมื่อก่อน ถ้าผมทำงานต่อผมคงไม่มีวันที่จะได้เงินมากกว่า 3 เท่า ถึงมันจะได้เงินแต่ผมก็ยังไม่หยุดคิดที่จะรวย "มันต้องได้มากกว่านี้"อย่าพึ่งมองผมในแง่ร้ายนะครับ ถึงผมจะอยากรวยผมก็ไม่โกงไม่เคยเอาเปรียบใคร ผมยึดมั่นการเป็นคนดีเสมอ พอมีเงินผมก็เริ่มว่าง ผมก็กลับมานั่งหน้าคอมเหมือนเดิม แต่มาทำอะไรหลายๆอย่าง ที่ตัวเองอยากทำมานานมากๆ ตั้งแต่เด็กๆเห็นคอมพิวเตอร์ครั้งเรียก รู้สึกเลยว่านี่แหละสิ่งที่ฉันต้องทำ ผมชอบคอมพิวเตอร์มากๆ ถ้าถามถึงเป้าหมายของผม ผมว่าผมเจอแล้ว
1.ผมต้องทำงานเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์
2.ผมต้องทำงานในสถานที่ที่สวยงาม
3.ผมไม่ต้องทำงานทุกวัน
4.ผมต้องมีเงินเยอะๆ
5.ผมต้องทำงานที่ใช้ความคิด เพราะผมชอบคิด
6.ผมต้องมีบ้านหลังใหญ่ๆ
7.ผมต้องมีรถคันละ 150 ล้านขึ้นไป
ผมควรจะไปนอนต่อใช่ไหม 5555 ฝันยังไม่พอ นี้แหละสิ่งที่สมองของผมมันตั้งโปรแกรมใว้ให้ผมทำมันประมวลผลจากสิ่งที่ผมเห็น สิ่งที่ผมได้ยิน ได้สัมผัสทางร่างกายและความรู้สึก ไม่ว่าผมจะทำอะไรมันจะวนมาหาสิ่งเหล่านี้เสมอ ถึงแม้ผมจะลืมมันไปทุ่มเทให้กับอย่างอื่นสุดท้ายผมก็ต้องเลิกและกลับมาที่เดิม มันไม่ยอมให้ผมไปทางอื่น วันนี้ผมยอมทำตามมันมาดูกันว่ามันจะพาผมไปถึงไหน จบเรื่องของผมใว้ก่อนนะครับ เดี๊ยวจะเบื่อกันซะก่อน
เมื่อคุณรู้แล้วว่าเป้าหมายคุณคืออะไร คราวนี้เราต้องมาทำความเข้าใจกับมัน
สมมุติว่า พรุ่งนี้คุณต้องไปทำงาน คุณไม่ไปได้ไหม คุณนอนดูทีวีอยู่บ้านดีกว่า หรือแกล้งป่วยดี ไม่อยากไป จริงๆคุณเลือกใว้แล้วว่าคุณต้องไป คุณคิดแล้วว่าพรุ่งนี้รถจะติดไหม เราต้องไม่นอนดึก ถ้าไม่ไปก็ไม่ได้เงิน(เงินรายวันนะ)ไม่ไปก็เสียประวัติ ไม่ไปก็ถือว่าขาดความรับผิดชอบ คุณเลือกทุกอย่างใว้หมดแล้วที่เหลือทำความเข้าใจกับมัน
งงไหมครับ สมมุติให้อีก คุณจะไปกดน้ำที่ตู้มาดื่ม คุณไม่อยากไป คุณกำลังขี้เกรียจ สุดท้ายคุณก็ต้องไป คุณเริ่มมองหาเหรียญแล้ว ถ้าไม่ไปก็ไม่มีน้ำดื่ม คุณเลือกจะไปตั้งแต่แรกแล้ว
ให้อีกอัน คุณจะสร้างห้องเช่า แต่คุณก็ไม่ทำเพราะไม่มีเงิน สุดท้ายก็ไม่ทำ ข้อนี้ต่างจากข้ออื่น ทำไมข้อนี้สุดท้ายไม่ทำ
เหตุผลที่ 1.ธุรกิจห้องเช่าไม่ใช่เป้าหมายของคุณจริงๆ คุณเลยไม่สนใจที่จะทำ แค่คิดเฉยๆ
เหตุผลที่ 2. คุณไม่ทำความเข้ากับสิ่งที่คุณเลือก ในตัวอย่าง ปัญหาคือไม่มีเงินเลยสร้างไม่ได้ แค่นั้นจบ แต่ถ้าคุณพยายามทำความเข้าใจมัน คุณจะรู้ว่าห้องเช่ามันใช้ปูนสร้าง หรือต้องใช้ช่างก่อสร้าง ใช้เงินสร้างลมพัดฝนตกก็พังแล้ว "พูดเหมือนกวนบาทา" ผมจะบอกคุณว่า ให้คุณคิดแต่ละอย่างแต่ละปัญหาออกมาทำความเข้าใจเป็นข้อๆไปจะได้เข้าใจง่ายขึ้น ถ้าธุรกิจห้องเช่ามันเป็นเป้าหมายของคุณจริงๆวันนี้คุณไม่ทำเพราะไม่มีและคุณยังไม่เข้าใจมัน วันข้างหน้ามันจะวนกลับมาหาคุณอีกและคุณก็เริ่มเข้าใจมัน คุณอาจจะเข้าใจว่า ตอนนี้ก็ไม่มีเงิน เราลองทำโปรเจคไปให้เพื่อนดูก็ได้แล้วขอยืมเพื่อนคนละแสนในระยะเวลาเท่านี้พร้อมดอกเบี้ยให้เพื่อนไป เราน่าจะได้เงินมาลงทุนอยู่นะ หรือจะซื้อที่เปล่าแล้วเอาที่เข้ากู้กับธนาคารเอามาเงินมาสร้างห้อง อะไรประมาณนี้ครับ พอเข้าใจนะครับ คุณเคยได้ยินคำที่ว่า โกหกใครก็ได้แต่โกหกตัวเองไม่ได้ ไหมนี้แหละครับ คุณลองกลับไปถามตััวเองดีๆ
สรุป
1. คุณต้องหาเป้าหมายที่คุณได้เลือกใว้แล้วให้เจอ เป็นอันเดียวกันกับโปรเจคที่สมองประมวลผลให้คุณ ว่าคุณต้องมีชีวิตแบบไหน คุณต้องการสิ่งไหน
2. ปล่อยวางทุก คิดว่าเราเหลือแค่ตัวเรา แล้วจินตนาการว่า อยากได้อะไรบ้าง อยากมีอะไรบ้าง อยากทำงานแบบไหน อยากหาเงินแบบไหน
3. ทำความเข้าใจกับเป้าหมายของคุณ
4. คุณไม่ได้มีอายุถึง 1,000 ปี หาให้เจอแล้วรีบทำ มีคนที่คุณต้องดูแลอีกมาก อย่าให้พวกเขาต้องรอนาน
ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาอ่านบทความของผม
หากมีเนื้อหาส่วนไหนไม่ถูกต้องโต้แย้งได้นะครับ ผมยินดีที่จะปรับปรุงแก้ไข เพื่อแนะนำแนวทางไปสู่เป้าหมายของแต่ละบุคคล ขอบคุณครับ
ติดตามบทความผ่านไลน์ได้ที่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น